Vaststellingsovereenkomst en WW

Wil een vaststellingsovereenkomst ww-veilig zijn dan moet voldaan zijn aan drie eisen:

- zelf ontslag nemen levert geen ww-uitkering op. Het initiatief voor beëindiging van de arbeidsovereenkomst moet uitgaan van werkgever.
-het ontslag houdt geen verband met een door werknemer veroorzaakte dringende reden voor ontslag, zoals ontslag op staande voet;
-de voor werkgever geldende opzegtermijn behorende bij de arbeidsovereenkomst moet volledig in acht genomen worden.

Dat het initiatief voor de vaststellingsovereenkomst van werkgever uit moet gaan van werkgever, is logisch. De wetgever wil met deze voorwaarde voorkomen dat een werknemer te lichtvaardig zijn baan opzegt/opgeeft om vervolgens aanspraak te maken op de werkloosheidskassen.

Ook de tweede voorwaarde is logisch. Een werknemer die zich ernstig misdraagt, waarna om die reden zijn arbeidsovereenkomst wordt beëindigd, zou geen aanspraak moeten kunnen maken op een werkloosheidsuitkering. Bij ernstig misdragen dat een dringende reden geeft voor ontslag moet bijvoorbeeld gedacht worden aan: diefstal, geweld, fraude en té vaak te laat komen. Als werknemer 'gewoon' niet goed functioneert is dat in het algemeen geen dringende reden en zal een ww-veilige regeling mogelijk zijn.

Voor de derde voorwaarden geldt: tussen het aangaan van de vaststellingsovereenkomst en het daadwerkelijke einde van de arbeidsovereenkomst dient voldoende tijd te zitten. Die voldoende tijd dient minimaal gelijk te zijn aan de opzegtermijn die voor de werkgever geldt. Als de opzegtermijn voor werkgever volledig in acht genomen wordt kan de ww-uitkering direct aansluiten op de laatste salarisbetaling.  
De lengte van de voor werkgever opzegtermijn kan in de arbeidsovereenkomst of via de CAO zijn bepaald. Als dat niet het geval is, geldt de zogeheten wettelijke opzegtermijn.